Spraakapraxie is een spraakstoornis ten gevolge van een niet-aangeboren hersenletsel waarbij patiënten moeite hebben met doelbewust spreken. Bij een spraakapraxie is het programmeren van de spieren die nodig zijn bij het spreken verstoord. De spieren werken dus nog goed, maar het aansturen hiervan geeft problemen. Het meest opvallende kenmerk bij spraakapraxie is dat het bewust spreken verstoord is, terwijl het automatisch spreken beter verloopt. Het zijn hierbij niet altijd dezelfde woorden of klanken die problemen geven. De patiënt met een spraakapraxie worstelt om het woord juist uit te spreken.